دردی که گـلستان مـرا ریخـته برهـم            آسـایـش دوران مـرا ریـخـتـه بـر هـم

هجران رخ یوسف زهراست که این طور            آبـادی کــنـعـان مـرا ریـخـتـه بـر هـم

بیـچـارگی و درد فـراقی که چـشـیـدم            یک عمر، گـریبان مرا ریخـته بر هم

دلـگـرمیِ من چـشم تـرم بود، گـناهـم            دلگـرمی چـشـمان مرا ریخـته بر هم

خـسته شدم از این همه تاریکی نفـسم            آن قـدر که بـنـیـان مرا ریخـته بر هم

درهم شده نان همه با هم، چقدر حیف            این فاجـعـه ایـمان مرا ریخـته بر هـم

مدیـون گـل فـاطمه هـستم که دعـایش            پـرونـده عـصیـان مرا ریخـته بر هـم

داغ غـم جانـسـوز عـلی و غـم زهـرا            آرامـش مـژگـان مـرا ریخـتـه بر هـم

فـرمود عـلی فاطمه جان، حوریۀ من            اوضاع تـو ارکـان مرا ریخـته بر هم

مبهم شدنت، جان علی بیشتر از قـبل            احـوال پـریـشان مـرا ریـخـتـه بـرهم

لعنت به کسی که وسط کوچه تو را زد            نامـرد چـه قـرآن مـرا ریخـته بر هـم